డాక్టరు గారి గది ప్రశాంతంగా ఉంది.
విశాలమైన ఆ గదిలో ఆయన సీటు వెనుక ఆయన నిరంతరం జపించే దేవుడి బొమ్మలు... వరుసగా పూల
అలంకరణ. ఏసీ చేస్తున్న నిశ్శబ్ధ సడి... కంటికి ఇబ్బంది లేని దీప కాంతి... బ్లూ
కలర్ సర్జన్ డ్రెస్ లో డాక్టర్ గారు.
ఎదురుగా రోగి కుమార్తె.
ఆ పక్కనే నేను... వారిద్దరినీ మార్చి
మార్చి చూస్తూ...
మంద్ర స్వరంతో, హృదయ లోతుల్లో నుంచి
వచ్చే తడి మాటలు... ఆచితూచి వస్తున్నాయి. అప్పటికే దుఃఖ భారంతో కుంగిపోయిన ఆమె
ముఖంలోని ఛాయలను గమనిస్తూ డాక్టర్ గారు చెప్పుకుంటూ వెళ్తున్నారు.
‘వచ్చినప్పటి నుంచి ఇప్పటికి పెద్ద
మార్పు ఏమీ లేదు. ఓ వైద్యుడిగా ఇంత వరకూ చేయాల్సిన అన్ని ప్రయత్నాలూ చేశాను.
నావైపు చేయాల్సిందేమీ లేదు. ఆమె 5వ మెట్టుపై ఉంది. 95 మెట్లు ఇంకా ఎక్కాలి. ఇన్ని
రోజుల మీ ప్రయాస, ప్రయత్నం, వ్యథ మధ్యన మా కృషితో ఆమె ఇప్పటికి ఎక్కింది ఒక్క
మెట్టు మాత్రమే. ఇక మీరు నిర్ణయం తీసుకోవలసిని సమయం వచ్చేసిందనుకుంటున్నా. తల్లి
విషయంలో నిర్ణయం తీసుకోవలసి రావడం ఎంత పెయినో నాకు తెలుసు. నేను అర్థం చేసుకోగలను.
కాని అంతకు మించి ప్రత్యామ్నాయం లేదనుకుంటున్నా. మీరు ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నా నేను
సహకరించడానికి సిద్ధం. ఈ రెండు రోజుల నుంచి నేను మీకు పెద్దగా చేసిన ట్రీట్ మెంట్
ఏమీ లేదు. అందుకే ఒక్క రూపాయి చార్జ్ చేయవద్దని అక్కౌంట్స్ లో చెప్పాను. ఏం
చేద్దాం చెప్పండి...’
డాక్టర్ గారి మాటను వింటూ దుఃఖం
ఆపుకుంటున్న ఆ యువతి కళ్లు ఒక్కసారిగా తడి అయ్యాయి. పెగుల్చుకున్న గొంతుతో...
‘‘నిన్న ఉదయం అమ్మ దగ్గరకు వెళ్లాను.
అప్పుడే కళ్లు తెరిచింది. అమ్మని నేనేమీ పట్టుకోలేదు. దగ్గరగా నిలబడి ‘అమ్మా,
నేనమ్మా... నా వైపు చూడు’ అని పిలిచా. నా
వైపు తలతిప్పి చూడడానికి ప్రయత్నించింది. కాని చేయలేకపోయింది. అది చూసిన తరువాత చిన్న
ఆశ... ‘ఆ డాక్టరు’ గారు చెప్పినట్లు కొంత సమయం తీసుకుంటే అమ్మ వచ్చేస్తుందేమో? ఓ
నాలుగు రోజులు చూస్తే అమ్మ మళ్లీ నాకు తోడు ఉంటుందేమో? ఆశగా ఉంది. అమ్మ కదా..
డాక్టర్...’’
గొంతు జీర పోయింది. తల మెల్లగా కిందకు
దించేసింది. బహుశా కన్నీటి చుక్కని చూపించడం ఇష్టం లేకనేమో..?
డాక్టరు గారు క్షణం కూడా ఆగలేదు...
‘‘అయ్యో... అమ్మ ఎవరికైనా
అమ్మేనమ్మా... నిర్ణయం మీదే. తప్పకుండా. సామాజికంగా, ఆర్థికంగా కూడా ఆలోచించి
చెప్పడం నా బాధ్యత. నాన్న ఇప్పటికే మానసికంగా బాగా నలిగిపోయారు. ఆయన కుంగుబాటు
చూస్తూ నాకు బాధగా ఉంది. అమ్మ కోసం మీరు, భార్య కోసం ఆయన పడుతున్న తపన
కనిపిస్తోంది. కాని... మీరు పెడుతున్న దానికి తగ్గ ఫలితం రాకపోతే... అప్పుడు వచ్చే
పెయిన్ భరించడం కష్టం... అందుకనే మీకు ఇలా చెప్పాల్సి రావడం. మరోలా అనుకోకండి.
మీరు చెప్పినట్లే చేద్దాం. ఇంత చేసిన తరువాత ఆమెను తీసుకొని రాలేకపోతే మాకూ
మానసికంగా ఇబ్బందిగానే ఉంటుంది. సరే కానీయండి. ఇప్పటి నుంచి మీకు ప్రధాన
వైద్యుడిగా ‘ఆ డాక్టరు గారే ఉంటారు’... మీ నమ్మకం ఫలించాలని భగవంతుడిని
కోరుకుంటున్నా...’’ సరేనమ్మా అంటూ డాక్టరు గారు లేచారు...
ఈలోగా రోగికి చికిత్స చేస్తున్న ‘ఆ
డాక్టరు’ గారు వచ్చారు.
వస్తూనే... ‘ఫర్లేదమ్మా... అమ్మని
తెచ్చుకుందాం. ఓపిగా ఉండండి’ అంటూ చెపుతూ ఆ యువతితో కలసి రోగిని చూడడానికి
బయలుదేరారు.
నేను వచ్చిన పనిచూసుకుని ఇంటికి
బయలుదేరాను.
వీక్లీ ఆఫ్. పెందలాడే పొడుకున్నా. ఎందుకో
హఠాత్తుగా ఉదయం నాలుగున్నరకి మెలుకువ వచ్చింది. ఓ రెండు గంటలు ‘సూపర్ సింగర్’ తో కాలక్షేపం
చేశా.
ఆరున్నరకి ఆసుపత్రి నుంచి ఫోన్...
‘సార్, రాత్రి ఆమెని డిక్లేర్ చేశాం’...
అంటూ.
జీవితంలో ఎన్నడూ దేవుడిని నమ్మని,
వైద్యులని కేవలం డబ్బు మనుషులగానే చూస్తూ వచ్చిన నేను మొదటిసారిగా ‘ఈ దేవుడు
చల్లగా ఉండాలి’ అని అనుకున్నా. డబ్బు మనుషులను కాటేస్తున్న కాలంలో, మాటకి, మంచికి
విలువల వలువలు తొడగలేని దయనీయమైన సమయంలో ఈ డాక్టరు ఎలా? పది కాలాలపాటు మనిషిగా
నిలబడతాడా? నిలబెట్టుకోవడానికి చేసే ప్రయత్నాలు సజీవమై సాక్షాత్కరిస్తాయా? మొన్నటి
వరకూ వేధిస్తున్న ప్రశ్నలు ఇప్పుడు కళ్ల ముందుకు వచ్చి కరాళ నృత్యం చేస్తుంటే
గుండె బరువెక్కింది. శ్వాస కష్టంగా... నా
ఊపిరి నాకే వినిపిస్తోంది. ఇంటికి వచ్చిన చుట్టాల పలకరింపులు కూడా పట్టనంత నిశ్చల
అలజడేదో... కాలంతో పనిలేకుండా నిరంతరాయంగా ఉవ్వెత్తున ఎగిసిపడే తూర్పు తీరపు కెరటం
మాటున ఒదిగిపోవాలన్న చంచలమైన ఆకాంక్ష బలంగా నన్ను లాగేస్తోంది.
(పీఎస్...: యాధృచ్ఛికంగా పైన చెప్పిన ఫోన్ రావడానికి కొద్ది సమయం ముందే ఓ
మీడియా మిత్రుడి ఫోన్...
‘డాక్టరు గారు రైతులకు నాలుగు కోట్లు విలువ చేసే చికిత్సలు ఉచితంగా
చేస్తున్నారన్న వార్త రాయమంటే ఆయన ఏడాదికి ఇచ్చే రూ.60 వేలు యాడ్ కి ఇన్ని సార్లు
ఫోన్ చేస్తారేంటి?’ అంటూ ఓ రిపోర్టర్ చిరాకుగా వ్యాఖ్యానించారు’ అని చెప్పారు.
అదేమైనా పని చేసిందేమో... అందుకే ఎప్పుడూ లేనిది ఇలా... నేనూ మీడియాలోనే ఉన్నా...
మరోసారి నాపై నేనే... రోతతో, అసహ్యంతో కేకలు వేసుకోవాలనిపించి...)
